Ružica Sokić, veoma cenjena i cenjena jugoslovenska i srpska glumica, rođena je u Beogradu 14. decembra 1934. godine. Njena karijera je u više od šezdeset godina značajno uticala na kulturno nasleđe Jugoslavije i Srbije, dok je njen lični život karakterisala je ljubav i posvećenost porodici, posebno suprugu Miroslavu Lukiću.
Ružica je od malih nogu pokazivala talenat i za umetnost i za glumu. Njene prve godine obogaćene su angažovanjem u Dečjoj radio-dramskoj grupi Radio Beograda, čime počinje njen glumački put. U početku nameravajući da studira na Filološkom fakultetu, ubrzo je otkrila da njena prava strast leži u glumi, što ju je navelo da upiše Akademiju pozorišne umetnosti, koju je diplomirala 1958. Njena posvećenost i prirodne sposobnosti u umetnosti odlikovale su je kao jedan od najboljih mladih glumaca svoje ere.
Po završetku školovanja, Ružica se pridružila Savremenom pozorištu, a kasnije prešla u Atelje 212, gde se etablirala kao izuzetna glumica. Njeni nastupi u pozorištu, televiziji i filmu doneli su joj značajnu slavu i priznanje. Ružica je ostavila trajan uticaj na jugoslovensku kinematografiju, glumeći u brojnim filmovima koji su stekli status klasika, uključujući “Kad budem mrtav i beo”, “Žuto”, “Užička republika”, “Tesna koža”, “Zona Zamfirova” i dr. kao i televizijska serija “Srećni ljudi”. Njen doprinos je nagrađen raznim priznanjima, među kojima su istaknuta priznanja kao što su Dobričin prsten, Žanka Stokić, Sterijina nagrada, Zlatni ćuran, Joakim Vujić, Pavle Vuisić, Zlatna arena.
Ružica je, uz zapažene uspjehe u karijeri, vodila spokojan i jednostavan život uz supruga Miroslava Lukića. Miroslav, vrsni ekonomista i menadžer jedne jugoslovenske firme, pružao je nepokolebljivu podršku Ružici na njenom profesionalnom putu. Njihov brak, karakteriziran ljubavlju i uzajamnim poštovanjem, cvjetao je uprkos njihovoj posvećenosti svojim karijerama. Zanimljivo, Ružica je, uprkos svojim ambicijama, odlučila da nema decu. Glumica je jednom otkrila svoje strahove oko porođaja i izrazila zabrinutost da bi njene aspiracije u karijeri mogle narušiti njenu životnu ravnotežu. Zbog toga su ona i Miroslav odlučili da ostanu bez djece.
Miroslav Lukić je odigrao ključnu ulogu u podršci Ružici, iako je često ostajao izvan žiži pažnje. Njihova ljubav, koja je trajala decenijama, bila je duboka i iskrena. Smrt Ružice 19. decembra 2013. ostavila je na Miroslava dubok uticaj gubitka voljene supruge. Njene posljednje riječi njemu bile su: “Samo da me ne zaboraviš.” Ove riječi ostale su u Miroslavu do kraja života dok je nastojao da joj ispuni želju i održi uspomenu na nju.
Kako bi vječno odao počast njenom imenu i uticaju na kulturu, Miroslav je osnovao fondaciju koja nosi njeno ime. Ova fondacija posvećena je podsticanju razvoja pozorišne i filmske umetnosti, uručujući godišnju nagradu “Ružica Sokić” mladim i nadarenim dramskim umetnicima. Ovo priznanje se dodeljuje za izuzetan doprinos u oblasti umetnosti, pozorišta, filma, radija i televizije, osiguravajući da njegovi dobitnici postanu deo zaostavštine kultne jugoslovenske glumice. Miroslav Lukić često izražava namjeru da kontinuirano slavi izuzetnu glumicu i da njeno naslijeđe blista budućim generacijama.
U aprilu 2022. godine preminuo je Miroslav Lukić, koji je svoj život posvetio odavanju uspomene na svoju suprugu Ružicu. Njegova posvećenost njenom umetničkom nasleđu i životu je trajna, jer je stajao uz nju kao odan partner, kako u ljubavi, tako iu čuvanju njenog kulturnog nasleđa. Svojim narativom Ružica Sokić ne samo da je ušla u anale filmske istorije, već služi i kao izvor inspiracije budućim generacijama umetnika željnih sličnog uticaja u oblasti umetnosti.
